Forum Wolnych od Alkoholu

yuraa

Było to w 2003 konkretnie 20 styczeń-9 kwiecień
najpierw jeszcze w grudniu 2002 jakies rozmowy z terapeutką, która nie bardzo chciała pojąć że nie wypieram się swego alkoholizmu a ja jej że czytalem w encyklopedii medycyny i że jestem alkoholikiem to już wiem, potem coś tam jeszcze gadała, pamiętam tylko że pomyślalem ta durna suka nic nie rozumie.
potem z psychiatrą się spotkałem który udowodnił mi to co już wiedziałem
pierwszy dzień na terapii obserwowałem innych słuchałem jak mądrze gadają .
i oczywiście oceniałem po swojemu. z czasem zacząłem identyfikować się z tym co slyszałem.
tematem pierwszych zajęć było: co to jest uzależnienie?
np to że jesli pijąc alkohol; popadasz w konflikty międzyludzkie prawdopodobnie jesteś alkoholikiem- wszystko się zgadzało
jeśli nie ręczysz za swe zachowanie po rozpoczęciu picia-jesteś alkoholikiem
caly czs jednak myślalem jednak: ja jestem troche innym alkoholikiem tym bardziej jak usłyszalem :postaci choroby alkoholowej jest tyle ilu jest alkoholikow, niemal u każdego przebiega ona inaczej.
po tych pierwszych zajęciach poszedlem na kolejne i kolejne, poznalem współterapeutowanych. ważną rolę odgrywały rozmowy w czasie przerw.
to tyle na temat początku terapii o kolejnych tematach musę sobie przypomnieć

Wiedźma

No nie, ja mam nieco inne wspomnienia z terapii,
trafiłam na ludzi traktujących mnie adekwatnie do mojego stanu.
Niczego mi nie udowadniano, mój program terapii opracowany był pod kątem emocji,
z którymi sobie nie radziłam i poczucia własnej wartości, które leżało w gruzach.
Nawet nie kazano mi sporządzać sławetnego litrażu, bo sobie doskonale zdawałam sprawę
z tego co sie ze mną działo i nie musiałam sobie niczego uświadamiać.

Pamiętam tylko jeden zgrzyt, który teraz wspominam z rozbawieniem -
podczas pierwszej mojej wizyty u psychiatry pan ów zachowywał się tak,
jakby chciał mnie przyłapać na kłamstwie :shock:

Źle sie z tym czułam, bo byłam kurna szczera! Ale go przetrzymałam

udawałam, że tego nie zauważam i grzecznie odpowiadałam na wszystkie pytania :lol:

Przy następnych spotkaniach już nie wyczuwałam jego podejrzliwości,
a nawet był sympatyczny, co bardzo dziwiło moich współtowarzyszy niedoli,
bo facet ma opinię dość ostrego i oschłego.

yuraa

Następny temat z terapii: objawy choroby alkoholowej

dowiedzialem się że kiedy mówię że wódka za mną chodzi to mam tzw. glod alkoholowy- silny wewnętrzny przymus napicia się alkoholu, może byc zpodobny do głodu takiego normalnego , bywało że miałem uczucie ssania w żołądku i zaspokajałem je piwem..zgodnie z tym co mówiła terapka uczucie to pojawiało sie w momentach rozdrażnienia czy niepokoju, w miejscach i okolicznościach, wsród ludzi z którymi piłem. oraz po wypiciu nawet niewielkiej ilości alkoholu. np kiedyś walnąlem kieliszek kropli miętowych na żołądek i po 10 minutach poszedłem po flaszkę.
kolejnym z objawow z którymi sie identyfikowalem okazała sie utrata kontroli nad ilością wypijanego alkoholu, jak również momentem rozpoczęcia i zakończenia picia. ponaglanie towarzystwa do szybszego picia kolejek. miałem tak. dopijanie się w samotności po imprezie- po wyjściu gości zawsze robiłem sobie dożynki, a jak wracałem to po drodze gdzieś musiałem skręcić po flaszkę.
potem usłyszałem o zmianie tolerancji na alkohol i kurde miałem tak, kiedyś mocny łeb, wszyscy padali a ja bym jeszcze pił a teraz coraz mniej mnie rozkladało

sluchałem tego wszystkiego, w głowie sie to układało, ważnym wydaje sie że współuczestnicy też mieli podobnie lub wręcz tak samo.

ciąg dalszy nastąpi

utopia

yuraa

ja do dziś nie wiem czy mialem " nawroty" w znaczeniu terapeutycznym
czasem pomyślalem a pier... to wszystko i iść się napic ale czy to był nawrót???

piszę to by pokazac jak terapia pozwoliła mi zrozumiec istote choroby.
czy wszysttkie prawdy tam głoszone wziąłem do siebie to inna historia

rufio

Moje pierwsze spotkanie z terapeuta zakończyło sie porazka - raz poszedłem bo byłem zmuszony i szedłem naładowany niechęcia i taka różna agresja - rozmowa - moje myśli ale ona piprzy - co ona tam wie - piprzenie w bambus - wyszedłem i dalej w tany .Ostania próba - w innym ośrodku( udana ) pierwsze spotkanie z inna - pełna determinacja z mojej strony - musi sie udac - ale jak ja zobaczyłem to nie myslałem o tym co ona mówi - tylko laska co ty tu robisz - a moze sie z nia umówic ?Nie mogłem sie skupuć na jej widok - no ale nastepne to juz poszedłem myslami po temacie a nie głupot . I tak dzień po dniu zacząłem słuchac co do mnie mówi i co najwazniejsze zacząłem słyszec - a potem to juz standart po kolei aż do dzis . Nie dawno jej to powiedziałem a ona mi z uśmiechem - było widac i czuc - hehe

Jagna

Moje pierwsze spotkanie z terapeutą i tearpia miały miejsce 6 grudnia 2007 roku.Na postawienie tego kroku duży wpływ miały osoby wypowiadające się na forum 'alko'. Tam usłyszałam, że bez pomocy innych nie dam rady..Wcześniej chadzałam do psychiatry leczyć depresję, tak ja leczyłam żeby nie daj Boże nie uleczyć mojej miłości do alkoholu.
Pierwszy dzień na terapii- a była to terapia stacjonarna, to dzień we łzach.Były to niby łzy smutku i strachu przed ewentualną: utratą pracy, rozłąką z rodziną...no i niby tym, że 5 tygodni, to beze mnie w domu nikt sobie nie poradzi( :wysmiewacz:

), umrą z głodu, kwiatki wyschną a dom będzie zapuszczony. Teraz wiem, że nie jestem niezastąpiona, a wyjazd na 5 tygodniowa terapię to najlepsza decyzja jaką w życiu podjęłam.A te łzy to był żal po stracie, ogromny żal.Krokodyle łzy, niestety.
Początkowo nieco denerwowali mnie terapeuci, bo mówili mi rzeczy, których nie chciałam przyjąć do wiadomości.Tak, czułam się chyba lepszą alkoholiczką od innych.Szybko mi przeszło :roll:

To tam usłyszałam i dotarło do mnie, że przestać pić to nie jest "nie mogę już nigdy się napić, nie wolno mi" ale " Nie chcę pić, dzisij nie piję".
Dowiedziałam się także, że jestem wolna i tylko ja decyduje o sobie i ja ponoszę odpowiedzialność za swoje uczucia i postępowanie. I najważniejsze co zmieniłam- nie jestem ofiarą, sama się nią czyniłam, sama się opłakiwałam- bo nic nie robiłam tkwiąc w marazmie, chyba z wygody i komfortu dalszego picia.Uczyłam się także, jak siebie polubić i wybaczać. Na terapii spędziłam święta i Sylwestra, nigdy nie zapomnę tych specyficznie spędzonych dni i świąt.To najlepsze ferie jakie sobie mogłam zafundować :okok:Inwestycja w życie, MOJE ŻYCIE.

taki ósmy

Moim najlepszym wspomnieniem z terapii, były czwartkowe flaki jakie podawali na ośrodkowej stołowce :roll:

Gdybym miał pójść na odwyk drugi raz, to tylko dla nich fsdf43t

Wiedźma

No tak, flaki dobrze mi robiły na kaca, podobnie jak lody...
Chyba dlatego tak je lubię :mniam:

Monka

Z terapii wróciłam NAWIEDZONA. :->

Na wszystkich patrzyłam pod kątem ich ,,ewentualnego,, alkoholizmu.
Chciałam ratować świat PRZED zgubnymi skutkami PICIA ALKOHOLU.

Już daaaaaawno mi to minęło. :->

Nik@

Ja dojrzewałam do swojej trochę długo...caly czas sobie wmawiałam, że wcale mi nie jest potrzebna...że przecież zawsze mogę przestać pić, oczywiście jeśli zechcę...tylko jakoś nie chciałam. Kurcze jak sobie przypomnę ten ostatni dzień porzed terapią....brrrrrr
Schlałam się strasznie...ale wzięlam swój tyłek i go tam zawiozłam....

i za cholerę nie żałuję ani jednego dnia...mimo trudnych dni tam przeżytych, wielu łez...A najbardziej bolał mnie dzień kiedy zrozumiałam błędne koło, w które wlazłam pijąc, teraz wiem, że alkohol w niczym nie pomaga, ABSOLUTNIE W NICZYM

i wiecie co jeszcze mnie wkurzyło? to że zawsze siebie uważałam, za wybitnie inteligentną, mądrą...i takie tam zarozumialskie *p****...a tam "dostałam w łeb"...bo okazało się że wcale taka mądra nie jestem

ale mimo to, lubię siebie :-)

Wiedźmo....napisałam:-)

stiff

Wiedźma

stiff

Nik@

Nie bolało:-)

Widzisz Stiff, teraz tez tak myślę, ale wtedy myślałam z innej perspektywy...tej zalanej...

rozumiesz co chcę napisac?