Forum Wolnych od Alkoholu

stanisław

Jak bym kierował własnym życiem to napewno bym sie na alkoholika nie wykierował Ale w 1ym kroku to chyba chodzi o kierowalnosc jak pisze yuraa o własciwe wybory

Jo-asia

To jak to wreszcie...jest?z tym kierowaniem?
Kieruję czy nie?
Prowadzę...czy jestem jak gps...
Czy to co mnie spotyka......po drodze, jest moim wyborem?
Jeśli nie ja....kieruję to kto?

Jak ja to widzę.
Nie kieruję, póki jestem uzależniona....i nie tylko od alkoholu.
Póki jest we mnie strach.
A gdy jestem wolna i pełna miłości.....to jeszcze nie wiem :rotfl:

jak to jest

Thomasson

Jo-asia

Tibor

Przestałem pić kiedy uwierzyłem.
Uwierzyłem w to, że już nigdy nie przestanę pić. Dopóki wierzyłem, że mi się kiedyś to uda, to nie mogłem przestać. Przyszedł taki moment, że być może wszystko jeszcze może się zdarzyć w moim życiu, ale jednego jestem pewien, że nie przestanę pić... następnego dnia rano przyszło olśnienie.

Matinka

Ja zaś uwierzyłam, że mogę nie pić i to działa

Jacek

ja zanim uwierzyłem,przed tem doprowadziłem do rozpadu rodziny
aby to naprawić,musiałem odstawić alkohol
z czasem przyszedł rozum i wiara w siebie

Janioł

staszek

Dla chcącego nic trudnego.U mnie zastosowanie
1 kroku do palenia się sprawdza.Nie palę od 03 01 2017.

Thomasson

Przyznaliśmy że jesteśmy bezsilni wobec alkoholu, że przestaliśmy kierować swoim życiem

Mówi się że pierwszy krok to te minimum pokory, potrzebne do zachowania abstynencji. Czy ten mój początek cechował się pokorą. Pierwsze skojarzenie do słowa pokora - przypał. Tak zostałem wychowany. Pokora, podobnie jak wszystko co duchowo-religijne, kojarzyło mi się z karą. Podstawową motywację do leczenia dawał mi pewien naturalny machanizm: pragnienie szczęścia i chęć uniknięcia cierpienia. Pragnąłem seksu, władzy i pieniędzy. Chciałem uniknąć wyroków, długów i nędzy. Na tej motywacji przetrwałem pierwsze kilka miesięcy terapii, i pierwsze próby robienia programu.

Wyposażony w liczne narzędzia, zachowywałem abstynencje. Dowodem na bezsilność był dla mnie fakt że moje samotne, kilkuletne zmagania o trzeźwość, skończyły się dnem. A z pomocą innych dawałem radę. Dowód jak czarne na białym. Tylko czy to miało sens i znaczenie? Bez alkoholu, po nowemu. Byłem mocno rozgoryczony. Konsekwencje uzależnienia ciągnęły się za mną jak smród za śmieciarką. Seksu, władzy i pieniędzy było mniej niż oczekiwałem. Za to było dużo stresu. Nienawidziłem swojego życia. Budziłem się rano, z mechanizmem walki i ucieczki. Walki z samym sobą i własną codziennością. Kortyzol na pobudkę zamiast kofeiny.

Musiałem wziąć na siebie odpowiedzialność. I wyrzuty sumienia. Lubiłem tego siebie co postępował mądrze. Nie lubiłem tego co wszystko psuł. W mojej hierarchii wartości było spore zamieszanie. Sabotowałem samego siebie. Dazyłem do wzajemnie wykluczających się rzeczy. Pracowitość walczyła z lenistwem, uprzejmość z chamstwem, lekkomyślność z roztropnością itd. Miałem milion twarzy.

"... że przestaliśmy kierować swoim życiem"

Kto kierował moim życiem? Może alkoholizm. Odpowiedź zbyt łatwa. Obserwowałem mechanizm podejmowania decyzji. W sklepie, w pracy, w relacjach, w emocjach i ogółem w życiu. Zauważyłem że moja mentalność nie jest tak do końca moja. Że większość moich myśli jest monotoniczna. Że moje poglądy to jakaś wypadkowa między poglądami: mojego ojca i matki, moich rówieśników, i całego tego g***a, które nazywamy kulturą masową. Mnie jako mnie było w tym nie wiele. A jednak na końcu to ja cierpiałem, i to przez swoje własne zachowania.

Podczas terapii wzmacniałem tę część swojej mentalności która dążyła do zdrowia, i oslabiałem tę która była dla mnie szkodliwa. Budowałem tożsamość siebie jako alkoholika. I budowałem zdrowe poczucie własnej wartości. Tylko czy przedmiot samooceny aby napewno jest mną? Konstruuje jakieś wyobrażenie o sobie, które później uznaje za realnie istniejący byt, jakąś duszę, a później utożsamiam się z czymś co sam wymyśliłem. Im więcej pozytywnych wyobrażeń tym bardziej pozytywna samoocena. Aby to było efektywne, i bym mógł ogrzać się przy tym ognisku, muszę dorzucać więcej wyobrażeń, konceptualizować obraz samego siebie aby płomień nie zgasł. Co się stanie gdy ognisko zgaśnie?

Czy kieruje swoim życiem? Jeśli dochodzi do głosu moje ego to będę zdeterminowany kontynuować "swoją" opowieść o kimś (pijaku, abstynencie, takim i owakim), a to mocno zawęża pole wyboru. Niby mam wolną wolę i mogę odejść od ogniska, ale dopóki się pali, to jakoś tak ciężko. Czy mogę być silny wobec alkoholu, i innych problemów? Niby mogę ale doświadczenie życiowe pokazuje że utarte nawyki powodują kręcenie się w kółko, powtarzanie błędów, i dysonanse zbijające z tropu. - bo to miało być ostatnie piwo, bo miała być dieta a tu znowu czekolada, i miałem nie przeklinać, a ku*** same lecą.

Oczywiście umiejętność zorganizowania tożsamości (np abstynenta) jest bardzo pożyteczna. Pomaga zachować życie. Brak tej umiejętności to poważne zaburzenie. Więc ego ma naturę bardziej funkcjonalną niż substancjonalną, i samo w sobie nie jest złe. Złe jest to że dostrzegam tylko czubek własnego nosa. Egocentryzm filtruje rzeczywistość, koloryzując ją na własne potrzeby.

Aby kierować swoim życiem muszę zarządzać swoim ego. Albo ja będę kontrolował egotyzm albo egotyzm będzie kontrolował mnie. I to był dla mnie praktyczny wstęp do drugiego kroku. Na tym etapie rozpocząłem poszukiwania siły większej, czyli narzędzi potrzebnych do poskromienia ego. To był proces, czas spędzony na obserwowaniu siebie, swoich myśli i reakcji. To było te minimum pokory, czyli świadomość własnych ograniczeń. I było to bardzo nie przyjemne.

Miałem uwierzyć... ale wtedy nie wiedziałem jeszcze w co.

Tibor

Hola, hola kolego. Litości, ja ledwo skończyłem zawodówkę, po takiej porcji styki w mózgu nadpalają mi się

(spoko-loko)

Przyznanie się do bezsilności w moim odczuciu nie rozwiązuje problemu. Sposób mojego picia w ostatnich trzech latach świadczy o tym, że uznawałem swoją bezsilność. Wiedziałem, że jeśli chwycę tego pierwszego to popłynę. Chyba tak było, tak to widzę.

Rozwiązanie jest w drugiej części pierwszego kroku i w drugim kroku.

W dużym uproszczeniu tak sobie tłmaczę: niekierowanie = nie mam racji, nie mam pomysłu na swoje życie, moje zasoby wiedzy, instynktu (?) i czego tam jeszcze potrzebne do przeżycia - wyczerpały się.
Uznanie siły większej niż moja własna = uznanie, że inni ludzie mogą mieć racje. Że moją racje i pomysły na życie najlepiej wyrzucić i spłukać, bo raczej mi szkodzą niż pomagają. A jeśli mam wątpliwości to wystarczy, że spojrzę na swoje dotychczasowe życie i widzę to czarno na białym, że dokąd robiłem (lub robię) po swojemu, to wychodziłem jak Zabłocki.

Czyli to co pisałem w 12 kroku; "kimże ja jestem, by wiedzieć co jest dla mnie dobre, a co złe". Totalna pycha. Dla mnie kluczem do lepszego życia jest utemperowanie tej pychy.