Forum Wolnych od Alkoholu

[Maciejka]

Nie chodzi mi o bicie po literkach tylko po prostu za slabe masz konsekwencje dotychczasowych dzialan, wyborow, decyzji. Po prostu masz przed oczami wor niesprawiedlieosci, krzywdy, braku zauwazenia, samotnosci, odrzucenia i tkwisz w roli ofiary i Ci to pasuje. Jest taka ksiazka moze w pdf znajdziesz przy checiach: Trudna nadzieja, Rodzina z problemem alkoholowym, Poza kontrolą. Zobaczysz w jakim bagnie siedzisz, jaka role w rodzinie odgrywasz, jakie to ma konsekwencje.

Jeszcze mozna sobie poczytac o 5 ranach jakie kazdy czlowiek w sobie nosi w roznym stopniu i jak z tego wyjsc, kiedy je odzywiamy. Lektur i wiedzy jest multum teraz i roznych szkol i kierunkow rozwoju. Ja czy inni probujemy tylko pokazac Ci droge i ze wcale nie musisz cierpiec za to co kiedys bylo i szukac aprobaty i zauwazenia u innych. Nie jestes w tym ani jedyny, ani wyjatkowy ani nie wuem jaki. Po prostu masz w sobie bol nieprzepracowany, myslisz ze jak to wywalisz to bedzie lzej. Nie bedzie jesli te rany tylko przyschna i beda zywe i bolace. To trzeba rozgrzebac , oczyscic i pozwolic zeby sie zagoilo i zabliznilo. Nie chcesz isc na terapie. Nie idź.

[adamcio]

[Maciejka]

Juz mi sie nie chce tu pisac. Powodzenia. Tkwisz w poczuciu krzywdy , to jest rola ofiary bo ojciec tak Cie skrzywdzil, wszyscy wiedzieli, nikt Ci nie pomogl, nie uslyszal a matka tylko kochala ojca i pomagala mu radosnie chlac. Ty nie potrzebujesz pomocy tylko ponarzekac. Powodzenia.

[adamcio]

[Whiplash]

[adamcio]

[pietruszka]

Cześć Adamcio!
Z tej strony wyrośnięte DDD i współuzależniona
Mój dom to zimny emocjonalnie dom, z nieobecną emocjonalnie matką (DDA) i ojcem pracoholikiem i cholerykiem. Od ojca dostawałam przewidywalnie, od matki znienacka Związałam się potem z alkoholikiem, bo... niedosyt miłości, niskie poczucie własnej wartości i jeszcze kilka innych dysfunkcji z domu rodzinnego. W poradni leczenia alkoholizmu i współuzależnienia oprócz terapii grupowej przerobiłam na indywidualnej swoje dzieciństwo. Trochę późno, bo około 40, ale i tak dużo spraw mi się wyklarowało w głowie. Terapia DDD to coś, co bym określiła jako naukę rzeczy, których w domu dysfunkcyjnym się nie nauczyłam. Np. mówienia o uczuciach i radzeniu sobie z nimi, komunikacji w związku, z innymi ludźmi, asertywności, ot... takiego bardziej normalnego postrzegania świata. Miałam sporo deficytów. Największa moja strata wynikająca z takiego dzieciństwa? Nie mam dzieci, bo miałam wewnętrzne przekonanie, że będę podobna do mojej matki, że będę złą matką i... będę na przykład je bić, bo nie radzę sobie ze złością. No... ale doszłam do tego w czasie terapii.

[adamcio]