Forum Wolnych od Alkoholu

Maciejka

Tak się wychodzi ale też są nawroty i zawroty jak to koniec dysfunkcji a jak nie koniec to tylko wierzchołek góry lodowej jeszcze dda/ ddfd do zrobienia a to długa i trudna podróż w głąb siebie.

szika

jak już pisałam... mam łatwiej, mój "wyzwalacz" usunął się całkowicie z pola widzenia, ta cisza jest już na tyle długa iz pozwala mi przypuszczać, że raczej interesuje się już innym obiektem... tym bardziej, że symptomy były wczesniej, jakies niedomówienia, koleżanki, smsy... a ja po raz pierwszy nie mam panicznego lęku, że kogoś sobie znajdzie i mnie porzuci...

margo

szika

Kochani ja z pytaniem. Właściwie pytanie dotyczy instynktu samozachowawczego więc pozwolę sobie w tym temacie.
Jak to macie? Tradycja bozonarodzeniowa mówi posadzić do stołu zbłąkanego, niespodziewanego gościa. A co jesli instynkt samozachowawczy ostrzega, że absolutnie nie?

Maciejka

Tradycja mówi , że kolędników sie wpuszcza a pewnego roku moje dziewczyny chodziły po mieście jako kolędnicy z grupa i na czatach stał dzieciak i jak oni sie zbliżali to dzieciak krzyczał; Uwaga kolędnicy :krzyk:

natychmiast gasły światła w oknach. :mgreen:

Klara

pietruszka

Maciejka

Oj do mnie jeden przyczepił się i nijak go ani kijem ani słowem . :bezradny:

szika

OSSA

milutka

OSSA

pietruszka

A ja właśnie chyba na mitingach Al-anon nauczyłam się oddzielać swoje samopoczucie od innych. Kiedyś czułam jakąś dziką powinność współodczuwania, powinność tak daleko posuniętej empatii, że pomimo, że u mnie było nawet całkiem znośnie, to jak ktoś opowiadał o jakichś swoich dołach czułam, że muszę uczestniczyć w takim grobowym nastroju.
Na mitingach jednak prawie równocześnie jedni opowiadali o radościach, inni o głębokich smutkach, a jednocześnie też byłam coraz bardziej świadoma samej siebie, własnych uczuć i coraz bardziej szanowałam "to, co u mnie". Już nie czułam takiej DDD-owskiej potrzeby akceptacji poprzez tak daleko posunięte współodczuwanie... że zatracałam w tym wszystkim samą siebie. Już nie czuję w obowiązku popadać w skrajną rozpacz, gdy bliska osoba jest w rozpaczy. To nie jest wyznacznik bliskości - tak skrajna empatia, przynajmniej dziś już tak mam.
Druga kwestia - podatność na emocjonalne manipulacje ze strony osób niestabilnych emocjonalnie. Tu mam jeszcze nieco do zrobienia. Chociaż jak pilnie słucham siebie, własnych emocji to dość szybko wyłapuję sygnały, że coś się dzieje niepokojącego dla mnie. Zwykle silnym sygnałem jest poczucie winy, że coś w stosunku do drugiej osoby "powinnam", "muszę". Gdy upewnię się, że to poczucie winy nie wynika z wyznawanych przeze mnie wartości, które częściej określam poprzez "wybieram, chcę tak postępować", to najczęściej ktoś mną manipuluje.

A i jeszcze jest złość, która pojawia się, gdy ktoś przekracza moje granice, to też ważny sygnał.

OSSA