Forum Wolnych od Alkoholu

aja

co mnie powstrzymuje?
myśl, że nie umie pisać i że to smutne będzie jeśli tak będę wrzucała tu siebie, a nikt tego nie będzie nawet czytał
martwię się, że ktoś znajomy mnie tu "nakryje"
martwię się, że nic co czuję nie jest prawdziwe
chyba dużo by można pisać o tym co mnie martwi

Duszek

aja

nie wiem jakie, podejrzane? wyolbrzymione? zupełnie nie pasujące do sytuacji?
zbyt emocjonalne? wymyślone na potrzeby chwili?

szika

ja miałam przez większość życia poczucie, że to co ja czuję, to nie jest to co POWINNO być.. że na pewno inni czuja prawidłowo a ja źle.. nie tak.. nieprawidłowo.. za bardzo.. zdarzało mi się symulować emocje, które wydawało mi się, że powinnam w danej chwili odczuwać.. na przykład gdy wydawało mi się, że w dajnej sytuacji kazdemu na pewno powinno się zrobic przykro, wtedy potrafiłam wręcz wywołac w sobie emocje jakby mi było przykro... i w sumie to chyba nawet rzeczywiście przykro mi było... i nie ważne było czy to było potrzebne czy nie... ja wierzyłam że tak wypada..
nie potrafiłam również połączyć uczuć ze zdarzeniami, otoczeniem.. na przykład byłam zła, ale zapytana o co jestem zła nie umiałam tego w żaden sposób określić.. tzn owszem strzelałam jak z karabinu, że jestem zła bo.. i tu oczywiście świat był nie taki jak trzeba, bo ten to, a tamten tamto.. ale co konkretnie mnie złościło to już był poważny problem.. aby namierzyć to we mnie.. czułam się jakbym była oddzielona od reszty świata jakimś szkłem.. reagowałam na to co przez to szkło widziałam bezwiednie i jakby automatycznie..
bardzo długo już w terapii będąc kłóciłam się z moimi własnymi uczuciami.. nie chciałam ich, gardziłam nimi, żaliłam się, że po co ja to w ogóle czuję? chciałabym czuć cos innego..
u mnie to długo trwało aż w końcu dotarło do mnie, że moje uczucia są moim skarbem, że to całkowicie moja własność, że ja taka własnie jestem, że czuję dokładnie to a nie coś innego..

Duszek

Duszek

Przeczytaj, dobry i pouczający tekst :okok:

"— Jedynym sposobem, aby skończyć czegoś doświadczać, to wejść z tym w kontakt. To jest całkowicie niemożliwy paradoks: jeśli w pełni coś przeżywasz, wtedy to przeżycie zniknie i będziesz miał nowe.
— Po prostu nie rozumiem.
— Ponieważ cały czas jesteś w swojej psychice du** wołowej. Nie chcę, żebyś rozumiał. Rozumienie daje ci nagrodę pocieszenia. Po prostu spróbuj i doświadcz tego. Możesz nawet przy pomocy przeżycia pozbyć się tego, że jesteś d**ą wołową…
Jerry sztywnieje.
— Może to ty jesteś d**ą wołową — mówi.
— Super! Teraz tylko wejdź w kontakt ze swoją złością. Sprawdź, co odczuwasz właśnie teraz.
— Jesteś głupim faszystą.
— TO NIE JEST PRZEŻYCIE, d*** WOŁOWA! — krzyczy trener na Jerrego z odległości paru stóp. TO JEST PRZEKONANIE! PATRZ! PRZYJRZYJ SIĘ SWOJEMU PRZEŻYCIU. Chcę, żebyś obserwował i był w kontakcie z tym, co czujesz w tej chwili.
— Jestem wściekły.
— To bliżej. Co dokładnie odczuwasz w tej chwili?
Jerry waha się, a potem zdaje się sondować swoje uczucia.
— Moje mięśnie są napięte, żołądek mi się skręca, a ty jesteś faszystą.
— Dobrze! Dwa przeżycia i przekonanie! — mówi trener, stojąc teraz tuż obok Jerry’ego i wydając się niewielki w porównaniu z nim.
— Które mięśnie są napięte?
— Ramion i szczęk. Mięśnie brzucha.
— Super! Które mięśnie szczęk?
— Te… No… Te, co idą tutaj — mówi Jerry, pokazując na miejsce koło swojego ucha.
— Dobrze. Czy czułeś napięcie w brzuchu?
— Noo… Tutaj — odpowiada Jerry, wskazując na miejsce tuż nad pępkiem.
— Jak głęboko jest to napięcie?
— Około dwóch cali.
— Dobrze. To jest ból, nacisk czy co?
— To jest… Eee… Po prostu takie wrażenie, napięcie.
— W porządku. Opisz teraz, co się dzieje z twoimi mięśniami ramion.
Jerry automatycznie spogląda na swoje lewe ramię.
— Jeszcze są trochę napięte.
— Twoje mięśnie ramion są długie na cholerne dwie mile. Gdzie?
— Naprawdę to to jest w moich palcach i tutaj, koło barków.
— Super! Powiedz nam dokładnie, jakie miałeś wrażenia w palcach.
Jerry rusza palcami.
— Tak naprawdę to… teraz są w porządku.
— Dobrze. Teraz zwróć uwagę na swój brzuch. Opisz, co czujesz w tym miejscu.
— Pewną ciężkość nad pępkiem.
— A jak duża jest ta ciężkość?
— Teraz mniej więcej jak piłka golfowa.
— Jak jest głęboko?
— To jest trochę rozmazane… Może dwa cale.
— Super! Jakiego jest koloru?
— Koloru?
— Jakiego koloru jest ta ciężkość?
Jerry spędza dłuższą chwilę z opuszczoną głową, zaglądając w głąb siebie.
— Nie potrafię powiedzieć.
— OK. Powiedz mi, jaki rozmiar ma ta ciężkość.
Jerry znowu się waha.
— To jest… Więc… Cóż… Tak naprawdę to teraz tam nic nie ma. Nie ma już tej ciężkości.
— Rozumiem — mówi trener, wciąż stojąc tylko dwie stopy od Jerry’ego. — Nadal czujesz złość w stosunku do mnie?
Jerry uśmiecha się nieśmiało.
— Nie — mówi.
— Wciąż odbierasz mnie jako głupiego faszystę?
Jerry uśmiecha się.
— Kiedy zadałeś mi to pytanie, poczułem przypływ niechęci, ale zdałem sobie sprawę, że… właściwie… nie. Faszysta może, ale nie głupi.
— Wszedłeś w kontakt ze swoim gniewem i on zniknął?
Przez chwilę Jerry stoi cichy i skonsternowany, przenosząc swą niemałą wagę z jednej nogi na drugą. Potem kiwa głową i uśmiecha się.
— Faktycznie zniknął.
— Co by się stało pięć minut temu, gdybym, kiedy byłeś zły, powiedział ci, żebyś próbował się kontrolować, zmienić swój gniew w łagodność, a swój resentyment wobec mnie w miłość do mnie?
— Powiedziałbym ci, żebyś se to wsadził… Pozostałbym wściekły.
— Twoja złość by trwała?
— Taa…
— Dziękuję…"

Luke Rhinehart

zródło: https://www.facebook.com/Po.Pierwsze.Ludzie

aja

Dzięki za odzew

szika czasami faktycznie zastanawiam się czy nie powinnam czuć czegoś innego, ale tak ogólnie to wiem, że to moje uczucia i że one po prostu są. Chyba najbardziej boje się, że moje obawy i takie tam zwłaszcza co do mnie samej są słuszne...

Duszku, dzięki! A niepasujące do sytuacji... no czasami chcę za bardzo, czasami potrzebuję kogoś drugiego za bardzo. I czuję jak wszystko wymyka się z pod kontroli. Za bardzo czyli nie adekwatnie, nie jak dorosła kobieta, ale jak małe dziecko.

szika

aja

Duszek

A masz w realu kogoś z kim możesz sobie

aja

Duszku- i mam i nie mam. Mam przyjaciół, którzy zawsze mnie wysłuchają i którzy starają się zrozumieć ale wydaje mi się że części spraw nie rozumieją i chociaż nie jest to nic złego czy dziwnego, to czasem smutno.

A forum, nawet jeśli tak oszczędnie piszę, to i tak jest mi wsparciem.

aja

Witajcie

Siedzę sobie i popijam zieloną herbatę z pigwy i oglądam piekielną kuchnię gordona R. :evil2"

Jestem przyjemnie zmęczona. Znowu trochę ruszyłam z magisterką, co prawda nie mam wiele- ale każdy krok do przodu w tym temacie, to dla mnie spory sukces.

Nie wkurza was pogoda ostatnio? Już się czułam tak wiosennie, a tu znów późna jesień za oknami xcc