Forum Wolnych od Alkoholu

[Thomasson]

Wyznaliśmy Bogu, sobie i drugiemu człowiekowi, istotę swoich błędów (interpretacja własna)

Na wstępie opowiem krótko o moich wszesniejszych próbach. Robiłem dokładny obrachunek z tabelami itp i miałem cały zaszyt zapisany wszelkimi brudami z mojego życia. Później czytałem to sponsorowi. Miałem też spikierkę na której nie ukrywałem brzydkich faktów. Ale to było szablonowe, bezrefleksyjne i mało skuteczne.

A teraz o tym co pomogło. W kroku 4 okresliłem cechy charakteru które oddzielają mnie od siły większej. Według mnie myślenie to też pewna forma działania. Tyle że ta forma działania jest bardzo zmienna, dynamiczna, nie pewna.

Wyznać Bogu... jakbym wierzył w wielkie niewidzialne ucho to zrobiłbym to bez wachania. Z przyczyn technicznych musiałem pominąć tę część tego kroku.

Wyznać sobie... to też trochę nie logiczne. Według mojej interpretacji wyznanie samemu sobie to coś na kształt uświadomienia sobie. Można znać pewne fakty, ale warto też mieć zrozumienie co do przyczynowości i konsekwencji tych faktów. Jest to pewien wysiłek. Muszę jasno widzieć upierdliwość swoich wad, aby mieć motywację do ich usunięcia.

Wyznać drugiemu człowiekowi... to taka wisienka na torcie tego kroku. Ta część sprawia dużo kłopotów. Jak już pisałem, miałem w tym pewne doświadczenia, ale one były nacechowane skłonnością do samobiczowania. Pychą. Chciałem zrobić na kimś określone wrażenie i spodziewałem się pocieszenia lub pogardy.
Tym razem miało być inaczej. To co zrobiłem było przełamaniem tabu. W rozmowach z moim duchowym powiernikiem. W wypowiedziach na mitingach. W codziennym życiu przed samym sobą.

Przestałem kombinować, naginać rzeczywistość. Nie nazywałem już lenistwa zasłużonym odpoczynkiem. Gniewu wyrażaniem siebie. Kompulsywności nie nazywałem sposobem na odreagowanie stresu. A nie uczciwości nie wciskałem do szufladki z inteligencją i sprytem.

Nie chodziło o to by się poniżać na oczach innych. Chodziło o branie odpowiedzialności w ciszy i pokorze. Słowo pomyślane jest wagi piórkowej. Słowo wypowiedziane do drugiego człowieka to waga ciężka. Super ciężka gdy towarzyszy temu właściwa intencja i uczciwość. Egocentryczny mechanizm: lęk przed utratą twarzy. W lustrze od dawna nie widziałem swojej twarzy, ale przed innymi chciałem uchodzić za kogoś bez skazy.

Gdybym tylko gadał i nic nie zmieniał to wyszedłbym na hipokryte (napewno po części nim jestem). Znacznie wzrosła moja gotowość do usunięcia swoich wad. Samodzielnie czy z pomocą całego świata i siły większej - to już nie było aż tak ważne - chciałem pozbyć się tego co we mnie najgorsze...

[Tibor]

Czytam książkę jakąś tam, nie związaną z alkoholizmem. Każdy rozdział jest poprzedzony cytatem i akurat przedwczoraj trafiłem na taki:
Nic nie czyni nas bardziej samotnymi niż nasze tajemnice.
Ciekawe, nie? Od razu skojarzyłem z 5tym Krokiem.

W schemacie codziennego życia nie zauważam, nie zastanawiam się nad Programem AA. Mogę jednak z perspektywy czasu powiedzieć, że Ten Krok był dla mnie krokiem milowym. To był chyba ten moment, kiedy zacząłem rozumieć o co w tym wszystkim chodzi. To był ten czas kiedy uwolniłem się z jakiegoś amoku myślenia o sobie, jakbym zerwał jakieś kajdany zniewolenia. Nie wiem jak to nazwać, poczułem że żyje? Chyba tak, wcześniej w większości moich życiowych poczynań kierował mną lęk (istota moich błędów). Wydawało mi się, że zawsze muszę być odważny i nie mogę okazywać lęku (słabości) więc grałem całe życie odważnego gościa. Prawda okazała się z goła odmienna, byłem zwykłym tchórzem i przyznanie się do tego okazało się strzałem w dziesiątkę. Paradoksalnie ten lęk zazwyczaj był wyimaginowany, a po wyznaniu tychże drugiemu alkoholikowi, lęk minął, odszedł jakby za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Stałem się gotowy do działań o jakich wcześniej nawet mi się nie śniło, które uważałem za te z serii to niemożliwe. Niemożliwe stało się możliwe. To kolejny dla mnie dowód na cuda, na działanie Boga (Siły Wyższej).

Cytat:

Będąc ochrzczonym i wychowanym w wierze rzymsko – katolickiej, wiele razy byłem u spowiedzi. Jednak dopiero przerabiając Krok Piąty w stosunku do samego siebie oraz otrzymawszy odwagę bycia całkowicie uczciwym wobec drugiego człowieka, po raz pierwszy przeżyłem to co nazywamy „duchowym przebudzeniem”.

Podpisuje się pod tym całkowicie.

Jest też w AAowskim świecie takie powiedzenie dot. 5 Kroku, którego niestety nie pamiętam, że czym większe twoje tajemnice, tym... coś tam. Jeśli ktoś pamięta proponuje wrzucić, może będzie to dobrym tematem w dyskusji n/t Kroku V.

Miłego Dnia

[Jacek]